Bałkany 2017 - Dzień 11

Niedziela, 13 sierpnia 2017 · dodano: 06.11.2017 | Komentarze 4

Wyspaliśmy się porządnie, choć w nocy było strasznie duszno. Po tym, jak nachuchaliśmy wczorajszym bimbrem, można było poczuć się jak w saunie :D. Zostajemy zaproszeni na pyszne śniadanie. Przed wskoczeniem na rowery, wymieniliśmy się jeszcze kontaktami, zrobiliśmy wspólne zdjęcie oraz serdecznie podziękowaliśmy za tak wspaniałe przyjęcie. Dzień nie będzie jednak należał do najprzyjemniejszych. Od początku hula wiatr i zdajemy sobie sprawę, że jeszcze da nam dziś w kość. Największą atrakcją dnia zdaje się być miasto Krajowa, czyli praktycznie ostatnie miasto na naszej trasie w Rumunii. Jest do niego kawał drogi, więc trzeba od początku mocno kręcić.




Takich stanowisk z różnymi warzywami/owocami oraz własnorobnym alkoholem na trasie jest multum. Co jakiś czas pojawiają się również większe warzywniaki, a przy większości z nich stoją bardzo starzy ludzie 

Pierwszy postój na małego, zimnego radlerka. Siadamy pod sklepem na ławeczce i spędzamy trochę czasu z lokalną społecznością. Identycznie jak w Ranczu :D. Ruch na drodze tego dnia był raczej duży. W pewnym momencie w ciągu wyprzedzających nas aut pojawił się stary trabant. Gdy zrównał się z nami, usłyszeliśmy 'powodzenia!'. Nie ma praktycznie dnia, byśmy nie spotkali kogoś z naszego kraju – nawet w miejscach zupełnie nieturystycznych. Zanim odbijemy całkiem na zachód, trzeba stanąć na jakiś obiad. Ostatni odcinek na dziś będzie już prosto pod wiatr. 50 kilometrów męki do Krajowej, bo dalej przed zachodem słońca już raczej nie dojedziemy. Wieje tak mocno, że musimy się rozstawić za jakimś budynkiem, przed bramą wjazdową aby wiatr nie zdmuchiwał płomienia w kuchence gazowej. Na naszym obiedzie skorzystał też miejscowy piesek. Zwierzęta na ogół miały z nami bardzo dobrze, zazwyczaj wylizywały puszki po mielonce lub dostawały kawałki kiełbasy. 




Wspomniany wyżej trabancik, lub coś bardzo do niego podobnego (znawcami motoryzacji nie jesteśmy) :) 

50 kilometrów pod wiatr było jedną, wielką męczarnią. Dodatkowo na niebie pojawiły się ciężkie chmury. Udało nam się doczłapać do Krajowej, a tam znaleźliśmy wcześniej coś w rodzaju schroniska młodzieżowego z tanimi pokojami. Szkoda, że czegoś takiego nie było kilka dni temu w Sybinie... Pokój posiada 4 łóżka i w zasadzie nic poza tym. Na piętrze jest jedna łazienka ze wspólnymi prysznicami. Więcej nam nie trzeba – wystarczyło obmyć się z trudów całego dnia i wyskoczyć na centrum. Pytamy recepcjonistę o autobus, ale on stwierdza, że lepiej podejść piechotą. Śmigamy więc w japonkach ponad 2 kilometry po ciemnych uliczkach miasta. Takie spacery nie są dla nas wcale łatwe, biorąc pod uwagę to, że cały dzień siedzimy na siodełkach.








Przydrożne, prywatne "muzeum" lotnictwa otoczone płotem z gałęzi oraz zabezpieczone przez przywiązane do skrzydeł psy - ciekawe miejsce



Centrum zaskakuje nas bardzo pozytywnie. Bardzo czyste deptaki, masa barów i restauracji, a ogólny klimat trochę śródziemnomorski. Czas przy piwku leciał przyjemnie, ale chmury, które zbierały się już podczas naszej jazdy, spoważniały jeszcze bardziej. Zaczęło trochę padać, więc pytamy siedzące obok Rumunki, czy dostaniemy się jakimś autobusem w rejon naszego hostelu. Szybko jednak zostajemy sprowadzeni na ziemię – tu nie ma nocnych autobusów. Pozostaje tylko taxi. Trzystu-tysięczne miasto i brak nocnych autobusów - jesteśmy trochę zszokowani.
-Sorry, it's Craiova – odpowiedziały ze śmiechem, a stwierdzenie te szybko przypadło nam do gustu. Tym bardziej, że można było je dostosować do każdego miejsca na wyprawie, gdzie zaistniał mniejszy lub większy absurd :D. Do hostelu dygamy ponownie w laczkach, na szczęście udaje się dotrzeć bez towarzystwa deszczu.



Rumuński odcinek dobiega końca. Po tygodniowym przemierzaniu tego kraju, już jutro wjeżdżamy do Bułgarii, od której dzieli nas około stu kilometrów. Przy dobrych wiatrach dotrzemy gdzieś pod granicę z Serbią, a to umowny początek Bałkanów podczas naszej podróży!

POPRZEDNI DZIEŃ


.