Polska wita zmęczonych trudami podróży rodaków - dzień 20

Poniedziałek, 24 czerwca 2013 · dodano: 25.06.2013 | Komentarze 3

Wczorajszy dzień dał się we znaki i dziś nieco przysnęliśmy. Niestety nie było możliwości wylegiwania się, bowiem na około 20-30 minut przed dzwonkiem wpadł woźny, lekko przestraszony perspektywą zbliżającego się wf-u w naszej obecności. Zerwaliśmy się szybko, ale ostatecznie na dzwonek nie zdążyliśmy, wyjeżdżając chwilę po ósmej. Na szczęście dzieciaki nie zdążyły wejść na salę gimnastyczną, a my zdążyliśmy położyć materace na swoje miejsce, więc nikt nawet nie miał pojęcia o naszej obecności. Pogoda od rana była fatalna, w zasadzie podobna do tej z pierwszego dnia wyprawy. Przeraźliwe, jak na tę porę roku, zimno, gęste i ciemne chmury zapowiadające deszcz, kompletnie niesprzyjające warunki akurat w dniu, w którym potrzebowaliśmy dużo motywacji aby dojechać do Polski.

Na początku musieliśmy rozejrzeć się za jakimś lokalem, by z rana szybko coś zjeść. Niestety wszystko bylo jeszcze zamknięte i wybraliśmy śniadanie w Lidlu. Z miejscowości Kurim czekał nas około 80-cio kilometrowy odcinek główną w okolicy drogą. Nieprzyjemna pogoda odbierała jakiekolwiek chęci do jazdy, jednak podtrzymywała nas na duchu myśl o przekroczeniu granicy z Polską w ciągu najbliższych kilku godzin. W tej niesprzyjającej aurze zjeżdżamy w końcu na lokalne drogi, gdzie z kolei trzeba było się zmierzyć z dość wymagającymi podjazdami. Chcieliśmy zdążyć na wcześniejszy pociąg z przygranicznego Międzylesia do Wrocławia, by mieć trochę czasu na spotkanie z zaprzyjaźnionym cyklistą Pawłem i pokręcenie się po stolicy Dolnego Śląska. Na tym właśnie odcinku mamy do czynienia z jednym z najtrudniejszych momentów podczas całej wyprawy. Całkiem wykończeni trudami podróży, pagórkowatym ukształtowaniem terenu oraz pogodą, walczymy każdy z samym sobą.  Dojechaliśmy do drogi krajowej, gdzie zaczął się zjazd serpentynami w dół. Następnie znów lokalną drogą kierujemy się na przejście graniczne. Widać już auta na polskich tablicach więc cel coraz bliżej, niestety czas leci nieubłaganie i wciąż nie wiemy czy zdążymy na pociąg. Nie przeginamy, naprawdę był stresik :) Na granicy machnęliśmy tylko zdjęcie tablicy informacyjnej. Zapewne gdybyśmy mogli, zostalibyśmy tu chwilkę dłużej robiąc więcej zdjęć, w końcu w kraju nie byliśmy ponad 2 tygodnie i trochę się nam zatęskniło. Nie zważając jednak na to, pędziliśmy ile sił w nogach ostatnie 7km do Międzylesia. Na całe szczęście do końca było ‘z górki’ i ostatecznie udało się zdążyć na pociąg.


Jazda w deszczu kompletnie nas przemoczyła. Pod jednym z przystanków ogrzewamy się przy (na zdjęciu) mini, (potem) trochę większym ognisku.









Dworzec w Międzylesiu pięknie odnowiony, ale nieczynny. Bilety kupujemy dopiero w pociągu u konduktora i zadowoleni po ciężkiej gonitwie zajmujemy przedział ‘imprezowy’, czytaj: ostatni przedział zrzeszający najczęściej pasjonatów jazdy na dwóch kółkach i koneserów taniego alkoholu. Wysiadamy we Wrocławiu, tutejszy dworzec był jedną z największych inwestycji kolejowych tego typu ostatnich lat. Jest duży, bardzo ładny i dobrze oznaczony. PKP zazwyczaj do takich standardów nas nie przyzwyczaja, dlatego też o nowym dworcu złego słowa nie mogliśmy powiedzieć. Pretensje mogliśmy mieć za to do pani sprzedającej bilety, która uznała że pociąg TLK do Gdyni może nie mieć miejsca na rowery i nie może sprzedać nam biletów. Wydała nam za to karteczki upoważniające do kupna biletów w pociągu bez dodatkowych opłat i kazała upewnić się, czy miejsca na rowery faktycznie będą. Dowiedzieliśmy się, że bilety możemy kupić, ale robimy to na własną odpowiedzialność i kasiora może pójść w błoto. W życiu większej bzdury nie słyszeliśmy, ale nie było po co się kłócić. Zdecydowaliśmy jednogłośnie, że bilety kupimy u konduktora, który, w przeciwieństwie do pani za kasą, na pewno ogarnia temat.

Na dworcu zauważył nas Paweł i w zasadzie mieliśmy okazję spotkać się po raz pierwszy w cztery.. zaraz... sześć oczu. Najpierw poszliśmy na kebaba, potem oprowadził nas trochę po mieście. W końcu zajechaliśmy na Wyspę Słodową – w miejsce gdzie okoliczni studenci mogą zazwyczaj bez konsekwencji popiwkować sobie w gronie znajomych. My znaleźliśmy się tutaj w podobnym celu. Do pociągu do Gdyni zostało jeszcze trochę czasu więc posiedzieliśmy sobie na ławce delektując się przepyszną goryczą chmielu zamkniętej w szklanej butelce. Okazji jak zawsze znalazłoby się wiele, tymi najważniejszymi był jednak: zbliżający się finisz naszej wyprawy, pierwsze spotkanie z Pawłem oraz pierwszy raz rowerami w stolicy Dolnego Śląska. Po dwóch tygodniach poza granicami kraju stwierdzamy bez wahania - polski browar bije na głowę te zagraniczne, któe mieliśmy okazję spróbować. Czas powoli mijał i wkrótce musieliśmy się żegnać. Wrocław na pewno zasługuje na dłuższą wizytę niż 2-3 godziny więc na pewno będziemy chcieli tu wrócić, jeśli nadarzy się kiedyś taka okazja. Tymczasem podjechał nasz pociąg.


Wspomniany wyżej pociąg z Międzylesia do Wrocławia.


Dworzec we Wrocławiu.


Paweł miał trochę ponad 2 godziny na pokazanie nam chociaż niewielkiej części Wrocławia.


Z tego, co pamiętamy z ust przewodnika Pawła, jest to najstarsze we Wrocku centrum handlowe.


Opera we Wrocławiu.





Uniwersytet Wrocławski wieczorną porą.


Chwila na integrację z Pawłem :)






Ostatnie podczas wyprawy wspólne zdjęcie. Na rynku wrocławskim.





Przedział dla rowerów oczywiście był, jak w sumie w każdym składzie dalekobieżnym, stąd też nasze wcześniejsze zdziwienie przy kasie. Kupujemy bilety i rozkładamy swój mały obozik w przedziale rowerowym. W międzyczasie po kolei idziemy się myć, oczywiście wcześniej znajdując odpowiednio zadbaną toaletę. Mieliśmy wcześniej obawy, że podróż będzie nam się strasznie dłużyć tak jak to było 2 lata temu, kiedy wracaliśmy z Poznania. Teraz jednak byliśmy tak zmęczeni, że całą trasę spaliśmy w rozłożonych na ziemi karimatach i śpiworach. Przebudziliśmy się dopiero przed Trójmiastem. Wysiedliśmy na dworcu głównym w Gdyni i szybko pomknęliśmy ostatnie 7km do domu. W ten sposób, 25 czerwca zakończyliśmy dwudziestodniową wyprawę. Obaj niezwykle zadowoleni, że udało się zrealizować cel, o którym jeszcze jakiś czas temu nie odważylibyśmy się nawet myśleć. Stęskniliśmy się również niesamowicie za rodzinnym miastem i swoimi domami, od razu założyliśmy też, że już dziś zaczniemy tworzyć relację. Jak się później okazało, na pewno z powodu naszego lenistwa ale także z innych, mniej zależnych od nas przyczyn, relację zakończyliśmy dopiero dzisiaj, czyli rok po powrocie :) Mamy nadzieję, że się wam podobało.


A tak wygląda nasz 'obozik' w pociągu. Kiedy tylko wracamy z daleka z rowerami, przedział wygląda właśnie tak. Zdziwienie z twarzy Strażników Ochrony Kolei nie znika, ale się nie czepiają.



.